Janneke den Ouden vertelt vanmiddag over haar boek Dagboek van een Triller.
Zij vertelt over hoe Parkinson in haar leven kwam. Janneke noemt haar parkinson Meneer P. die ineens was gekomen om nooit meer weg te gaan. Hij is altijd bij haar.
De diagnose kwam een aantal jaren geleden voor haar heel onverwachts. Voor kleine kwaaltjes die zij al een poosje had, vond zij altijd wel een excuus. Het was haar man die haar uiteindelijk naar de dokter stuurde, ook omdat er inmiddels trillingen in haar been bij kwamen. Na neurologisch onderzoek was het snel duidelijk en geen ontkomen aan.
Ze bleek Parkinson te hebben, ze was ineens een “Parkie”.
Janneke had tot de diagnose werd gesteld een fijne baan en privé was zij zeer sportief en ondernemend. Ze wilde dan ook blijven wie ze altijd was en besloot de ziekte voor iedereen geheim te houden, behalve voor haar partner, kinderen, beste vriendin en haar bedrijfsarts. De diagnose Parkinson zou immers verkeerd opgevat kunnen worden: bleven ze haar wel voor vol aan zien! Zouden ze niet op fouten gaan letten? Het idee dat dat kon gebeuren, kon ze nog niet aan. Bij haar werk als theatercoördinator ging het verzwijgen goed. Het gedwongen thuiswerken door Corona kwam haar hierbij goed van pas. Helaas werd haar conditie slechter, want als de medicatie was uitgewerkt, ging ze bijvoorbeeld slingeren en slechter praten (dubbele tong) en soms werd ze daar op aangesproken. Ze behield altijd haar humor. Als men dacht dat ze met dubbele tong sprak door drank, kon ze lachend zeggen dat ze nog meer zou drinken bij thuiskomst!
Humor was én blijft haar houvast.
Zij vertelt over hoe Parkinson in haar leven kwam. Janneke noemt haar parkinson Meneer P. die ineens was gekomen om nooit meer weg te gaan. Hij is altijd bij haar.
De diagnose kwam een aantal jaren geleden voor haar heel onverwachts. Voor kleine kwaaltjes die zij al een poosje had, vond zij altijd wel een excuus. Het was haar man die haar uiteindelijk naar de dokter stuurde, ook omdat er inmiddels trillingen in haar been bij kwamen. Na neurologisch onderzoek was het snel duidelijk en geen ontkomen aan.
Ze bleek Parkinson te hebben, ze was ineens een “Parkie”.
Janneke had tot de diagnose werd gesteld een fijne baan en privé was zij zeer sportief en ondernemend. Ze wilde dan ook blijven wie ze altijd was en besloot de ziekte voor iedereen geheim te houden, behalve voor haar partner, kinderen, beste vriendin en haar bedrijfsarts. De diagnose Parkinson zou immers verkeerd opgevat kunnen worden: bleven ze haar wel voor vol aan zien! Zouden ze niet op fouten gaan letten? Het idee dat dat kon gebeuren, kon ze nog niet aan. Bij haar werk als theatercoördinator ging het verzwijgen goed. Het gedwongen thuiswerken door Corona kwam haar hierbij goed van pas. Helaas werd haar conditie slechter, want als de medicatie was uitgewerkt, ging ze bijvoorbeeld slingeren en slechter praten (dubbele tong) en soms werd ze daar op aangesproken. Ze behield altijd haar humor. Als men dacht dat ze met dubbele tong sprak door drank, kon ze lachend zeggen dat ze nog meer zou drinken bij thuiskomst!
Humor was én blijft haar houvast.
Weer later ging werken niet meer en werd zij arbeidsongeschikt verklaard. Zij schreef vanaf de diagnose al dagelijks haar bevindingen op en besloot deze in de vorm van een dagboek uit te geven. Het dagboek van een Triller (zonder h) ontstond. Al haar ongemakken en wederwaardigheden tijdens het begin van “Parkie“, werden benoemd en ze hoopte dat andere Parkies er hoop uit konden putten.
Het is fijn om te weten dat anderen er iets aan kunnen hebben. Herkenbaarheid is immers prettig. Je bent niet de enige met Parkinson en alles wat daarbij hoort qua acceptatie en ongemak. In haar boek komt dan ook alles aan bod; acceptatie, vooroordelen, angst, ook bijzondere momenten waarom gelachen kan worden. Janneke sluit haar verhaal dan ook af met de woorden dat Parkinson niet leuk is maar het leven toch echt wel! Er is immers nog zoveel wat wel kan!!
Het is fijn om te weten dat anderen er iets aan kunnen hebben. Herkenbaarheid is immers prettig. Je bent niet de enige met Parkinson en alles wat daarbij hoort qua acceptatie en ongemak. In haar boek komt dan ook alles aan bod; acceptatie, vooroordelen, angst, ook bijzondere momenten waarom gelachen kan worden. Janneke sluit haar verhaal dan ook af met de woorden dat Parkinson niet leuk is maar het leven toch echt wel! Er is immers nog zoveel wat wel kan!!
RSS-feed